Dag 33/vrijdag 13-5-2016
13 mei 2016 - Santiago de Compostela, Spanje
Om 06.15 uur was ik in de cafetaria om stokbrood te halen. Want we wilden dat op ons gemak in ons tehuis voor één nacht opeten zodat we ook onze plastic zakjes met allerlei beleg en boter leeg konden maken. Ik dacht dat ik gisteravond met de baas van de cafetaria over dat halen van stokbrood een harde afspraak had gemaakt. Helaas, de baas had dat zo niet zo begrepen. No comprendo, signor. We konden wel bij hem in de zaak komen ontbijten, voegde hij er wijselijk als rechtgeaard middenstander aan toe. Ik snap hem ook wel.
Dus zo geschiedde.
Om 07.30 uur stapten we op onze fietsen en lieten een druilerig Milide achter ons. Ik realiseerde me heel goed dat dit een bijzondere dag ging worden.
We moesten nog wat klimmetjes nemen, kennelijk als afscheid van Galicië.
Galicië, waarover de beheerder van een aubergue een paar weken terug zei dat het er vier van de zeven dagen regende. Hij zat er drie dagen naast!
Vandaag moesten de regenpakken al snel weer aan en ik laat me daar toch door beïnvloeden. Eigenlijk ben ik gewoon een mooiweer fietser ...
Na als lunch een paar stukken stokbrood met chorizo soldaat te hebben gemaakt in een cafetaria in Empalme de Vilar, bleek dat we van de route waren geraakt.
Dat betekende nog meer klimmen en nog meer kilometers in de regen om via de geplande route Santiago te kunnen binnenrijden.
Via een slimme manoevre lukte ons dat en op een bepaald moment zag ik de torens van de kathedraal!
Vreemd en ook aangrijpend.
Op 11 april reden we uit Epe weg in zuidelijke richting. Dat is heel grofweg wel de richting waar Santiago de Compostela gevonden kan worden. Gaandeweg stuurden we steeds wat bij om ons einddoel nog wat preciezer aan te kunnen snijden. Af en toe wat omweggetjes, vergissingen, etc. Zoals het in het echte leven ook vaak gaat.
En dan, in het plaatsje Touro, sloeg ik de laatste pagina van ons routeboek om. Had iemand dat gezien, dan zou hij of zij simpelweg waargenomen hebben dat er een velletje papier werd omgeslagen, niet meer en niet minder.
Maar voor míj betekende het toch veel meer. Want ik kende alles wat er aan vooraf ging. De eerste bladzij had ik in Breda opengeslagen. En daarna al die andere op de dagen dat we door de rest van Nederland en door België, Frankrijk en Spanje fietsten.
Het omlslaan van deze laatste bladzijde daar in Touro was eigenlijk voor mij al de afsluiting van de reis.
De aankomst was in feite meer een soort formaliteit, het hoort erbij omdat iederéén daar wil aankomen.
Weer opkijkend van mijn routeboek, daar in Touro, zag ik op een steenworp afstand een mooi huis met op de voorgevel de naam Carpe Diem.
Dan komen we na 74 km om 15.30 uur, op de 33e dag van onze reis, aan op het grote plein voor de kathedraal.
Totaal: 2750 km.
Minder mensen dan ik verwacht had, deels toeristen, maar het merendeel pelegrino's, het grootste deel te voet en een klein aantal fietsers zoals wij. Juichkreten links en rechts en Harry en ik feliciteren elkaar en bedanken elkaar voor alles wat we de afgelopen weken met elkaar hebben meegemaakt en ondervonden.
Ik vond het een geweldige ervaring om als reiziger elke dag weer door een andere omgeving, door onbekende steden en dorpen te fietsen en elke avond weer een nieuwe slaapplek te vinden. Kennelijk ben ik als reiziger geboren.
Onvergetelijke ervaringen: onverwachte hulp bij het zoeken van een slaapplek, spontane hulp bij het zoeken van de route. Dat organiseer je niet van tevoren. Die dingen gebeuren gewoon. En je moet natuurlijk het heil niet tegenwerken.
Dankbaar: dat er thuis geen vervelende dingen zijn gebeurd en dat ik hier gezond ben aangekomen. Dat we zo weinig tegenslag hadden: een paar niet noemenswaardige mankementjes.
En dat Ria zondag hierheen komt!
Wat geweldig dat zóveel mensen geld hebben overgemaakt naar de stichting Mwanamwenge.
Harry en ik konden ons er vooraf geen voorstelling van maken of en hoe het zou aanslaan dat wij onze fietstocht verbonden aan dit goede doel.
Het heeft onze stoutste verwachtingen overtroffen en we zijn dankbaar dat dit zo goed heeft uitgepakt voor Mwanamwenge.
Iedereen bedankt!
Dus zo geschiedde.
Om 07.30 uur stapten we op onze fietsen en lieten een druilerig Milide achter ons. Ik realiseerde me heel goed dat dit een bijzondere dag ging worden.
We moesten nog wat klimmetjes nemen, kennelijk als afscheid van Galicië.
Galicië, waarover de beheerder van een aubergue een paar weken terug zei dat het er vier van de zeven dagen regende. Hij zat er drie dagen naast!
Vandaag moesten de regenpakken al snel weer aan en ik laat me daar toch door beïnvloeden. Eigenlijk ben ik gewoon een mooiweer fietser ...
Na als lunch een paar stukken stokbrood met chorizo soldaat te hebben gemaakt in een cafetaria in Empalme de Vilar, bleek dat we van de route waren geraakt.
Dat betekende nog meer klimmen en nog meer kilometers in de regen om via de geplande route Santiago te kunnen binnenrijden.
Via een slimme manoevre lukte ons dat en op een bepaald moment zag ik de torens van de kathedraal!
Vreemd en ook aangrijpend.
Op 11 april reden we uit Epe weg in zuidelijke richting. Dat is heel grofweg wel de richting waar Santiago de Compostela gevonden kan worden. Gaandeweg stuurden we steeds wat bij om ons einddoel nog wat preciezer aan te kunnen snijden. Af en toe wat omweggetjes, vergissingen, etc. Zoals het in het echte leven ook vaak gaat.
En dan, in het plaatsje Touro, sloeg ik de laatste pagina van ons routeboek om. Had iemand dat gezien, dan zou hij of zij simpelweg waargenomen hebben dat er een velletje papier werd omgeslagen, niet meer en niet minder.
Maar voor míj betekende het toch veel meer. Want ik kende alles wat er aan vooraf ging. De eerste bladzij had ik in Breda opengeslagen. En daarna al die andere op de dagen dat we door de rest van Nederland en door België, Frankrijk en Spanje fietsten.
Het omlslaan van deze laatste bladzijde daar in Touro was eigenlijk voor mij al de afsluiting van de reis.
De aankomst was in feite meer een soort formaliteit, het hoort erbij omdat iederéén daar wil aankomen.
Weer opkijkend van mijn routeboek, daar in Touro, zag ik op een steenworp afstand een mooi huis met op de voorgevel de naam Carpe Diem.
Dan komen we na 74 km om 15.30 uur, op de 33e dag van onze reis, aan op het grote plein voor de kathedraal.
Totaal: 2750 km.
Minder mensen dan ik verwacht had, deels toeristen, maar het merendeel pelegrino's, het grootste deel te voet en een klein aantal fietsers zoals wij. Juichkreten links en rechts en Harry en ik feliciteren elkaar en bedanken elkaar voor alles wat we de afgelopen weken met elkaar hebben meegemaakt en ondervonden.
Ik vond het een geweldige ervaring om als reiziger elke dag weer door een andere omgeving, door onbekende steden en dorpen te fietsen en elke avond weer een nieuwe slaapplek te vinden. Kennelijk ben ik als reiziger geboren.
Onvergetelijke ervaringen: onverwachte hulp bij het zoeken van een slaapplek, spontane hulp bij het zoeken van de route. Dat organiseer je niet van tevoren. Die dingen gebeuren gewoon. En je moet natuurlijk het heil niet tegenwerken.
Dankbaar: dat er thuis geen vervelende dingen zijn gebeurd en dat ik hier gezond ben aangekomen. Dat we zo weinig tegenslag hadden: een paar niet noemenswaardige mankementjes.
En dat Ria zondag hierheen komt!
Wat geweldig dat zóveel mensen geld hebben overgemaakt naar de stichting Mwanamwenge.
Harry en ik konden ons er vooraf geen voorstelling van maken of en hoe het zou aanslaan dat wij onze fietstocht verbonden aan dit goede doel.
Het heeft onze stoutste verwachtingen overtroffen en we zijn dankbaar dat dit zo goed heeft uitgepakt voor Mwanamwenge.
Iedereen bedankt!
Tot weerziens in Epe.
Hans
Geweldig wat jullie hebben gepresteerd en een voorrecht dat via de blog mee te maken.
Goede Pinksterdagen (we zullen zondag met To You in de GHKerk aan je denken) en een goede thuisreis gewenst.
Om kansarme jongeren in Zambia een toekomst te bieden mag de kroon zijn op jullie fietstocht!! Dankbaarheid in zijn grootste betekenis!
Geniet van het bezoek van Ria en tot woensdag! De Smitjes
Bedankt voor jullie reisverhalen en tot snel in Nederland.
Groet van Loek en Marian.
Gert rust nu met Ria lekker uit, en geniet nog lekker na!
Groetjes Ria en Hans.
Ik zeg: Terug met de fiets met Ria achterop!
Geniet nu maar van de rust,en verder goede dagen met de Ria`s.
Goede ries terug. Henny
Gefeliciteerd met dit resultaat op een vlotte wijze bereikt, als ik dat zo lees. Mooi om dit samen op de fiets, het vervoermiddel bij uitstek, te realiseren. Geniet nog van een paar mooie dagen.
Henk en Lammie Okken.
Groot RESPECT
Proficiat. Jammer dat de reisblogs nu afgelopen zijn.
Vanochtend voor het inzingen hoorden we van de ontmoeting met ons koorlid Wim daar ook op rondreis in Compostella. Dit moet de opmaat zijn geweest voor ons zingen in de Goede Herderkerk waarbij wij nu eens het werk verzetten en jullie in gedachten naast ons stonden.Voor nu geniet met jullie dierbaren en een goede thuisreis.
Hartelijke To You Groet
Wat een geweldige prestatie. Jammer dat we niet on de buurt van Santiago de Compostella waren om je te ontvangen.
We ziten nu in se buurt van Sagres. Dus alsjullie nog even door wilen fietsen...........????
Geweldig wat jullie gepresteerd hebben.
Anja en Ben
Wij sluiten ons aan bij de voorgaande reacties. Geweldig, een prachtige tocht.
Proficiat. Piet en Martha
in 1971 (or so) I hichhiked to London and met a Gert Lokhorst at Picadilly Circus. We slept at a couple of nights in the room of a black guy called Ken. Afterwards we hichhiked back home till Zwolle. Was that you?
Best, Claus